Deze maand vind je De witte kamer van Samantha Stroombergen in de selectie. Het boek heeft de Gouden Strop gewonnen, de prijs voor de beste (oorspronkelijk) Nederlandstalige spannende roman. Een hele eer, want Samantha is daarmee de jongste winnaar ooit! Naast het feit dat Samantha dit prijswinnende debuut op haar naam heeft staan, leest ze zelf ook graag boeken. Wij spraken met haar af om haar meer te vragen over haar debuutroman, aparte martelmethodes én natuurlijk het winnen van de Gouden Strop.
Hoe is het om van lezer naar auteur te gaan?
Het is heel leuk om het proces van een boek uitgeven mee te maken, want je hebt als lezer niet door hoeveel tijd erin gaat zitten en hoeveel redactierondes over het boek heen gaan. Als je als lezer een dt-fout ontdekt in een boek, denk je ‘wat slordig dat die er niet uit is gehaald!’. Maar nu, als auteur, kan ik een manuscript twintig keer lezen en alsnog fouten ontdekken. Dat komt omdat je op een gegeven moment blind wordt voor je eigen tekst. Een corrector is dus ontzettend belangrijk.
Met het winnen van de Gouden Strop kwam je boek onder een vergrootglas. Hoe was dat?
Toen ik genomineerd werd, voelde ik nog geen extra druk. Maar toen ik won, begonnen winkels mijn boek opeens veel meer in te kopen, de recensies stroomden binnen en toen kwam het besef dat mensen het boek gaan lezen, wetende dat het de Gouden Strop heeft gewonnen. De verwachtingen voor het boek veranderen daardoor compleet.
Als je met een debuut geen prijs wint, maar het boek wordt wel goed ontvangen, denk ik dat je iets meer fouten kan maken. Ik had later een gesprek met andere thrillerauteurs en zij wezen mij op bepaalde dingen die ik in mijn achterhoofd moet houden bij het schrijven van mijn boek, Maar, zo zei ik toen: dit is pas mijn debuut. Ik moet natuurlijk nog groeien als auteur. Maar omdat ik die prijs heb gewonnen, merk je toch dat dingen meer onder een vergrootglas worden gelegd.
Merk je verschil in je schrijfstijl en schrijfwijze nu je weet waar redacteuren op letten?
Dat is nog best moeilijk, want je merkt soms toch verschillen in de feedback die je krijgt van redacteuren. Dat ze bijvoorbeeld een andere mening hebben over hetzelfde stukje tekst. Het is ook zelden zo dat als zij een knelpunt aandragen, dat de oplossing die zij voorstellen 100% werkt. De perfecte oplossing ontdek je meestal pas echt tijdens het schrijven.
Meestal kijk ik naar het knelpunt en ga ik zelf kijken hoe ik deze op kan lossen. Ik heb de oplossing van de redacteuren in mijn achterhoofd en ik probeer er iets mee te doen, maar het is uiteindelijk aan mij om iets neer te pennen dat past bij de personages.
Hoe kwam je erbij om de martelmethode ‘de witte kamer’ te gebruiken?
Dat kwam door een vriendin van mij. Zij was op bezoek en heeft wat lugubere hobbies. Ze vertelde aan mij dat ze een nieuwe martelmethode had ontdekt: de witte kamer. Ik was het daarna eigenlijk direct weer vergeten, tot ik zo’n vier jaar geleden door een winkelstraat liep en er een heel verhaal in mij opkwam. Mét de witte kamer.
Ik heb zo veel mogelijk gelezen over deze manier van martelen, dus ook interviews van mensen die in zo’n kamer hebben gezeten. Er is echter maar weinig over bekend, omdat mensen niet over hun ervaringen willen praten. Dat snap ik wel: met de marketingmanager van mijn uitgeverij zijn we naar een witte studio geweest. Echt alles was daar wit en ik merkte dat ik ook niet meer wist wat ik moest doen en waar ik moest kijken. Laat staan als je in zo'n kamer opgesloten zit terwijl je al onder stress staat.
Ik vind het vooral interessant dat 'De witte kamer' situaties beschrijft waar je zelf niet snel in belandt. Je kan alle kanten op met het verhaal. Ook kon ik spelen met psychologie, wat ik erg leuk vind.
Je hebt ook professionals geraadpleegd voor 'De witte kamer'. Wat heb je zoal van hen geleerd?
Ik heb inderdaad een rechercheur en een patholoog-anatoom geraadpleegd. De politie wilde mij heel graag verder helpen, want zij hebben liever dat iets waarheidsgetrouw op papier komt, dan dat je allemaal wildwesttaferelen neerpent. Dankzij hen ontdekte ik dat de Rechercheur Moordzaken niet zo wordt genoemd in Nederland, ondanks dat je deze functietitel vaak voorbij ziet komen in films en series. Ze hebben een team Grootschalige Opsporing waarbinnen de rechercheur o.a. opereert.
Ik heb de rechercheur situaties voorgelegd en gevraagd welke stappen zij zouden zetten. Dat heeft hij vervolgens voor mij uitgetekend. Het blijft natuurlijk fictie, dus je wijkt soms als auteur een beetje af, maar ik probeer de kern van waarheid altijd in het oog te houden.
Van de forensisch patholoog-anatoom heb ik geleerd waar een slachtoffer wel of niet aan kan komen te overlijden en welke doodsoorzaken leiden tot moord en welke tot doodslag. Zo wilde ik eerst dat het slachtoffer op een andere manier zou komen te overlijden, maar dat zou dan geen moord zijn geweest, maar dood door schuld. Dus toen moest ik de boel ietwat aanpassen.
Zijn de hoofdpersonages uit 'De witte kamer', Hanna en Léon, op iemand gebaseerd?
Nee, maar ik was wel al bekend met de personages. Ik heb namelijk al eerder een verhaal geschreven waarin Hanna en Léon de hoofdrol spelen. Ze waren toen echter nog geen familie, al was Hanna wel een criminologiestudente. Zij wilde Léon heel graag helpen bij zijn zaken en zeurde een beetje haar weg naar binnen.
Uiteindelijk heb ik er toch voor gekozen om deze personages in 'De witte kamer' familie van elkaar te maken, omdat ik wilde dat hun verhalen meer samenkwamen.
Ik vind het in thrillers vaak irritant dat je mannelijke personages hebt die gescheiden zijn en een slechte band hebben met hun kinderen. Deze kinderen werken zich dan vaak in de problemen, juist omdat ze een slechte relatie hebben met hun vader. Ik wilde compleet het tegenovergestelde doen. Je kan best gelukkig getrouwd zijn en een goede band hebben met je kinderen, of -in Léon zijn geval- met een dochterfiguur. Dat vind ik veel interessanter.
Wat maakt volgens jou hun dynamiek samen zo goed?
Ze zijn in sommige opzichten het tegenovergestelde van elkaar, maar vinden tegelijkertijd wel dezelfde dingen belangrijk. Ze hebben andere drijfveren, maar wel hetzelfde doel. Ze hebben altijd al zo’n goede relatie gehad en Léon kon Hanna altijd veel beter helpen dan haar eigen ouders, dus ze weet dat ze op hem kan bouwen. Al hebben ze natuurlijk ook soms hun strubbelingen omdat ze zo verschillen.
Denk je dat je het bij thrillers houdt in de toekomst of komt er misschien een uitstapje naar een ander genre?
Ik heb al veel ideeën voor nieuwe boeken, maar binnen allemaal verschillende genres. Het idee dat op dit moment het meeste aan mij trekt en waar ik het liefst direct aan begin, is weer een thriller. Maar ik heb ook een idee voor een dystopische roman. We zullen zien!